23.اندراحوالات استاد نون، مولانا، من و زندگی

تو مگو همه به جنگند و ز صلح من چه آید

تو یکی نه ای، هزاری، تو چراغ خود برافروز     

 استاد نون این شعر را فرستاد 

باخودم گفتم چقدر یک ادم میتواند از همه جا بیخبر باشد ک این بیت مولانا را باورکند...

با او مخالفت کردم... گفتم ک نمیشود... او با من مخالفت کرد گفت ک میشود...

بحث کردیم و راضی نشدم ک میشود... بحث تمام شد و باور نکردم ک میشود

اما 

استاد نون هنوز هم دارد چراغ های خودش را روشن میکند...

او نمونه کوچکی از یک جامعه ارمانی را برایمان ساخت.‌‌.. جامعه ای ک یاد میداد ادم هایی را ک قبول نداریم دوست داشته باشیم

ما دیگر بحث نکردیم 

چون او 

او این هزار بودن را برای ما زندگی کرد...

او ب من نشان داد، هزار بودن را

و انسان همیشه درسی را خوب یادمیگیرد ک با تمام وجود فهمیده باشد

استاد نون چیزهای زیادی ب من یاد داد...

اما مهم ترین چیزی ک ب من هدیه کرد، باور بود...

چیزی ک ادم های دیگر ذره ذره انرا در من خشکانیده بودند...

پ ن: تعداد مهربان های دنیا کم است... همانهایی ک مهربانیهایشان را سمت اطرافیانشان سرازیر میکنند... همان هایی ک دنیا را جای بهتری برای زندگی میکنند... همانهایی ک جای قضاوت، درک میکنند... بیاییم ب انها بپیوندیم